zoeken
knop: zoek
Home/

Rosemary Altea, Stemmen van de overzijde

De levenden bespioneren
Rosemary Altea is een medium en een gewilde persoonlijkheid in de spirituele wereld. In Stemmen van de overzijde, dat op de bestsellerlijst van The New York Times belandde, vertelt zij over haar contacten met overledenen, meestal op verzoek van de nabestaanden tot stand gekomen.

In de laatste jaren van het millennium wint spiritualiteit aan populariteit waar tal van oude, geďnstitutionaliseerde verbanden zijn verdwenen of aan kracht hebben verloren. Wie verlichting of zingeving zoekt, neemt steeds minder zijn toevlucht tot de kerk: in 2020 zal nog maar 25 procent van de bevolking lid zijn van een kerk, tegenover 40 procent nu. Het zijn gouden tijden voor de paranormaal begaafden en de verlichte zielen onder ons: spirituele boeken verkopen beter dan ooit, workshops en cursussen worden massaal bezocht en voor lezingen van goeroes en leermeesters wordt grof geld betaald. Ook Rosemary Altea (51) heeft geprofiteerd van deze ontwikkelingen. Werd ze als kind nog bang gemaakt met het gekkenhuis als ze verslag deed van haar ervaringen, tegenwoordig is ze meer dan welkom in de populaire talkshows van Oprah Winfrey, Barbara Walters, Larry King en onze eigen Tineke de Nooy. CNN's Larry King werd ernstig in verlegenheid gebracht toen ze hem tijdens zijn show in contact bracht met zijn overleden moeder, iets dat deze doorgewinterde journalist niet vaak overkomt.

De auteur blinkt niet uit in schrijfkunst, maar ondanks dat wordt de ongelovige lezer herhaaldelijk aan het twijfelen gebracht: ‘zou het toch zo zijn, een leven na de dood?’

Opvallend in Altea’s verhaal is de afwezigheid van een beschrijving van het hiernamaals. Geen van de doorgekomen doden vertelt hoe het daar is en wat zij daar precies doen. En is dat niet wat iedereen wil weten? Het lijkt of hun enige bezigheid er uit bestaat de hun dierbare levenden in de gaten te houden. Voor de nabestaanden in het boek blijkt dit een geruststellend idee te zijn, zelf zou ik het uiterst verontrustend vinden te weten constant begluurd te worden.
(Anja Krabben en Susan Smit)




[ terug ]